Vanaf het moment dat ik wakker word, strekt zich een hele dag zonder verplichtingen voor me uit. ,,Lekker toch? Dan rust je pas goed uit!’’, ik hoor het je denken. Maar de realiteit is, dat dit lege perspectief me behoorlijk veel energie kost. Degenen die mij vooruit proberen te helpen, geven het nu als opdracht aan me mee. Verzin een bezigheid die je graag zou willen doen.
Ik zit me suf te piekeren: hoe vul ik mijn dag? De was doen? Stofzuigen? Soppen? Nou nee, dat zat veertig jaar geleden niet in me en dat is nu nog niet zo. Hoewel ik naarmate ik ouder word een opgeruimde kamer wel steeds beter weet te waarderen. Bezweert de chaos in mijn hoofd.
Nee, ik weet wel leukere dingen dan huishoudelijke karweitjes. Maar kan je met zo’n tekst wel aankomen? Ik zie het al voor me: ,,Mevrouw, vertelt u eens, hoe vult u uw dag?’’ ,,Nou mijnheer, daar gaat-ie dan: ik wandel, ik fiets, ik kook, ik lees en ik brei. ‘’ Daar wordt de wereld nou niet bepaald een stukje beter van hè? En stiekem wil ik dat: iets doen waarvan de wereld zegt: ,,Tjonge, jonge, die Anne: ze doet het toch maar!’’ Het is een droom en ik schijn hem met velen te delen. Niet doorsnee zijn. Net op dat beslissende moment in staat zijn een beslissing te nemen die afwijkt van het gewone met een buitengewoon resultaat.
Maar nee, het zit er niet in. Daarvoor ontbrak en ontbreekt me nog steeds de creativiteit, een flinke portie lef en doorzettingsvermogen. En nu ik ruim vijftig ben, wordt het tijd de realiteit onder ogen te zien en afscheid te nemen van die jeugddroom.
Anne Doorsnee, aangenaam. Ze wandelt, fietst, kookt, leest en breit.
Pfff… even wennen
