Lang geleden, dat laatste postje. De potten Herbalife zijn inmiddels leeg. Maar het werkte niet. Dit keer had ik enorme honger en ik leek ook wel heftig te reageren op de poedertjes. De smaakstofjes wellicht? Inmiddels ben ik in aanraking gekomen met het Grip op Koolhydraten-dieet van Yvonne Lemmers (zie ook: www.gripopkoolhydraten.nl). Doorgewinterde lijners spreken over GOK. Heerlijk eten, zonder honger. Het dieet hanteert koolhydraatbeperking als principe. Maar in tegenstelling tot het dieet van bijvoorbeeld Dr. Frank zijn lightproducten, evenals smaakversterkers verboden gebied. Alleen goede, volwaardige, zo min mogelijk bewerkte voeding komt het lijf nog binnen. En... één keer per dag mag je gedurende een uur wel koolhydraten tot je nemen, mits gezond. Dus wel een stuk fruit maar geen lolly. Wel een volkoren boterham, maar geen stroopwafel, ontbijtkoek of evergreen. En groenten eet je gewoon de hele dag, mits gecombineerd met eiwitten: kaas, vlees of eieren. Ik ben al een paar kilo kwijt. Niet veel maar het hoeft en kan ook niet snel. Daarvoor heb ik teveel etentjes met familie en vrienden en houd ik teveel van lekker eten en een glas wijn op zijn tijd. Misschien laat ik volgend jaar dan wel weer eens van die gekke foto's van mezelf zien.
Voor nu een foto van mijn kat, sinds vier weken ingeslapen. Ze werd 19 en was een 'coole' kat. Vonden mijn buurkinderen, die haar de laatste maanden meer zagen dan ik.

Tolkien, Nokia, Carl Zeiss en Allo Allo...

Tolkien had het de regisseur niet verbeterd, de types in dit promofilmpje van Nokia. En, ik krijg ook de hiklach van de accenten: het zou zomaar een variant op 'allo allo' kunnen zijn...

Zo, even een bloemetje op tafel

Shake it, baby!

Er zijn van die momenten in je leven dat je weet: ,,Nu is het genoeg''. Deze week had ik zo'n moment. Mijn gewicht blijft maar - met hangen en wurgen - schommelen rond een aantal kilo's dat ik minstens 10 kilo teveel vind. Gebruik van antidepressiva in het verleden, stoppen met roken en de overgang hadden sluipenderwijs in zes jaar tijd voor een wel erg geprononceerde uitgave van mij gezorgd. Mijn eigen weegschaal is stuk anders had ik minstens een keer per dag waarschijnlijk tandenknarsend geconstateerd dat er wéér niets af was.

Toch slaagde ik er het laatste jaar in mijn gewicht in ieder geval niet meer te laten toenemen. Goed opletten, het gebruik van volwaardig voedsel en veel groenten. Die drie componenten deden hun werk. Maar de snoepbuien die af en toe de kop opstaken en een aanvankelijk sluimerende en vorige jaar opengebarsten burnout-vulkaan verhinderden daadwerkelijk afvallen. Het lidmaatschap van de sportschool was ondertussen niet wakker te krijgen.

Het werd een obsessie. In spiegels, in autoramen, in winkelruiten: ik constateerde niet anders dan dat mijn silhouet weer niet dat van Doutzen benaderde. En probeerde vervolgens wanhopig dat beeld uit mijn kop te krijgen. Wat natuurlijk niet lukte. Uiteindelijk leidde dat tot een besluitvaardigheid die me ook naar het stoppen met roken leidde: ,,Ik neem het heft in handen. Linksom of rechtsom: dat overgewicht gaat er af!''

Ooit, in een hectische periode van mijn leven, ben ik distributeur geweest van Herbalife. Niet omdat ik toen wilde afvallen - een scheidingsdieet zorgde er toentertijd voor dat ik een prachtige maat 38 droeg - maar omdat ik het een heel gezonde manier van eten vond. Het is een voeding die je energie verschaft, je gewicht doet beheersen - of dat nou aankomen of aanvallen betekent - en dat alles op een manier die past bij ons leven van vandaag: met lekkere shakes, aangevuld met op de persoon toegesneden vitamines en mineralen.

Het distributeurschap werd geen succes. Ik was er op dat moment niet klaar voor. Maar toen ik dus afgelopen vrijdag besloot toch te gaan afvallen, heb ik meteen de site van Ellen en Eric Stroomer uit Bergen opgezocht: www.eengezondemaaltijd.nl, die overigens sprekend lijkt op de broertjes www.eengezondmaaltijd.com en www.herbel.nl. Ja, die Eric en Ellen laten niets aan het toeval over!Ik liet mijn telefoonnummer achter en binnen een dag werd ik teruggebeld door Eric, er werd een afspraak gemaakt en vanochtend gebruikte ik mijn eerste shake en vitamines.

Waarschijnlijk houd ik jullie op de hoogte van mijn wel en wee. Niet regelmatig, maar dat zijn jullie toch al niet van me gewend...
Om het verhaal compleet te maken heb ik zoonlief foto's van 'voor' Herbalife laten maken. Boven zie je 'en face' hier beneden 'en profil'. Altijd leuk om je te verlekkeren aan andermans lovehandles, toch?

Hmmm...die boekenkast moet ook maar eens opgeruimd!

Mooi Toscane. Er komt een tijd dat ik het weer bezoek. Tot die tijd dromen met dit filmpje...

Bella Toscana from Gunther Machu on Vimeo.

Gekke Gretta

Gretta Duisenberg is vanavond met behulp van de politie een restaurant in A'dam-Zuid uitgezet. Ze kwetterde door de 2 minuten stilte van de dodenherdenking heen, lazerde vervolgens van haar stoel en viel de overige gasten lastig. Toen ze weigerde uit zichzelf te vertrekken, heeft de eigenaresse van het restaurant de politie gebeld. Soms denk ik wel eens dat mevrouw Duisenberg af en toe last heeft van een vorm van gekte. En vraag ik me af of ze nou echt denkt dat ze met haar gedrag de Palestijnse zaak goed doet. Ik houd wel van een complottheorietje op zijn tijd. Zou Gretta in dienst zijn van de Mossad?

Nelleke Noordervliet, collega-oma

Even uit mijn hart gegrepen, een oude column van Noordervliet op de Max Pam Globe. Over lieve kleinkinderen en hoe je ze bezighoudt. http://www.maxpam.nl/2007/11/eenvoud-voor-de-moderne-grootmoeder/#more-1443

Polderen

Broer en ik hebben vandaag de polder tussen duinen en Heiloo bedwongen. Lekker plat, geen hoogtes en geen dalen; daar waren we vandaag aan toe. De zon scheen en ik keek verlekkerd naar de bollenvelden. In de lente vind ik alles mooi. Zeker die mooie kleine narcisjes waarvan ik de naam steeds vergeet maar wel weet dat het een hele lieve naam is. Hieronder zie je ze met in de verte nog wat rijtjes blauwe druifjes en tulpen.Gewoon langs de Heilooer Zeeweg. Niks ingewikkelds.

Even verderop langs het voetpad trekt broer me opeen opzij: ,,Kijk, zie je dat vennetje? En zie je die gaten in de wand? Daar broeden ijsvogeltjes!'' Even blijven we stilstaan. Zouden ze...? Maar nee, het is te laat op de dag en te druk op de Zeeweg. Broer vertelt dat hij er wel eens eentje onverwacht is tegengekomen.,,Doodstil zat ik en het ijsvogeltje drie meter verderop net zo. Ik durfde me niet te verroeren en observeerde het beestje vanuit mijn ooghoeken. Dat duurde wel een paar minuten. Gaaf hoor!''

De ijsvogeltjes zijn heus niet gek. ,,Help! Mijn man is klusser!'' is ben hen niet aan de orde.

We wandelen rustig verder. Slaan rechtsaf de polder in, laten Egmond a/d Hoef links liggen en kletsen wat af. Dan ziet broer weer wat. ,,Kijk, een valk en hij heeft een prooi in het oog. Zie je hem 'bidden'?'' En inderdaad, de valk daalt heel langzaam, hevig wapperend met zijn vleugels af naar het weiland om dan in een keer naar beneden te duiken. Voor mijn gevoel deed hij dat ontzettend weloverwogen. Maar zijn prospect had hem kennelijk toch in de gaten. Onverrichter zake zien we de valk even later weer opstijgen. Jammer voor de roofvogel, gelukkig voor de muis.

Verder in de polder maar dichter in de bewoonde wereld treffen we leuke, bonte schapen en hun lammetjes en nog een half uurtje verder, bijna thuis, een merel met een wit kringetje in de hals. 

De natuur toont ons vandaag 'all God's creatures'. En het is goed.

Wandelen in de duinen in februari

Februari in Egmond en Castricum

Mam

Mijn moeder zou morgen 91 zijn geworden. Dat is haar niet gegeven: op 22 oktober 2006 overleed ze. Op de niet onrespectabele leeftijd van 86 jaar. Niet in de wieg gesmoord, wat u zegt. En een goed leven geleefd. Tot mijn vader in mei 2005 overleed. Wat wij nooit gedacht hadden - want het was een zelfstandig wijf en begiftigd met een flinke dosis humor - gebeurde toch: ze ging kwakkelen. Viel veel en vereenzaamde. Ze miste haar man meer dan wij bevroedden. Ondanks de dagelijkse bezoekjes van mijn jongste broer en de inspanningen van mijn andere broers, schoonzusters, de kleinkinderen en mijzelf om haar zoveel mogelijk betrokken te houden. Nee, we hebben onszelf niets te verwijten.Maar natuurlijk vragen we onszelf toch af of het wel genoeg was. Dat is een kind eigen, vermoed ik.

Eerder deze week vond ik een filmopname terug van exact een maand voor haar overlijden. Op bezoek bij mijn oudste broer genoot ze van haar jongste achterkleinkinderen.

Ik mis haar iedere dag. Nog steeds. Sterker: iedere dag een beetje meer. Het leven brengt nu verrassingen mee die ik zo graag nog met haar had willen delen. Omdat ik nu zelf moeder en oma ben. Omdat ik weer een nieuwe liefde in mijn leven heb. Omdat ik liever kind wil zijn dan oudste generatie. Omdat ik haar goedkeuring wil.

Morgen breng ik bloemen naar haar graf. En zing ik zachtjes: ,,Lang zal ze leven.'' 

Hooglanden tussen de Hooglanders

 
Het moest weer eens gebeuren. De zon scheen, de wind had het elders druk dus broer en ik trokken de duinen in. Fototoestel mee want je weet maar nooit wat voor vogels je tegenkomt. Die wisten echter kennelijk al wat wij nog niet wisten. De zon trok zich stilaan terug en maakte plaats voor grijze wolken. Geen vogel te zien dus. Een maand geleden was het duinlandschap nog wit. Het kostte ons heel wat spierkracht om door het sneeuwkleed heen te lopen. Dus zouden de vogels ook wel hun snor drukken. Dachten we. Maar de sneeuw zelf stoot de beestjes niet af. Zo zagen we dit schatje (ik ben een stadse meid, dus weet geen namen)flink zijn of haar best een kostje bij elkaar te scharrelen:

Maar dat was toen. Dit keer werden we regelmatig geconfronteerd met de grazers die door onze natuurbeschermers zijn ingezet om de verruiging van de duinvlaktes tegen te gaan: Schotse Hooglanders. Bijna naamgenoten, maar met een wat evenwichtiger natuur dan yours truly. In ieder geval onverstoorbaar. Geen stap zetten ze opzij om ons te laten passeren maar geen hoorn op hun hoofd die eraan denkt ons aan te vallen. Gelukkig maar, want van dichtbij zien die dingen er toch wel zeer vervaarlijk uit. Nog weer verderop ontwaren we een ander koppel. Dit keer met amoureuze neigingen. Natuurlijk zie ik het te laat om e.e.a. vast te leggen maar even daarna blijven ze dichtbij elkaar: ook wilde koeien hebben behoefte aan warmte.

Zo’n dag dat je niet op wilt staan
en het liefst de lakens over je hoofd wil slaan
Zo’n dag dat je je toch maar je bed uit sleept
En met weinig smaak een ontbijtje eet
Zo’n dag dat je jezelf dwingt een klein uurtje te fietsen
Een boek te halen in een dorp verderop
Zo’n dag dat je dan toch weer terug moet keren
Maar thuisgekomen is het huis niet meer thuis dan toen je vertrok
Zo’n dag….

Een portret van Eugene Brands (met dank aan Joost)