Hooglanden tussen de Hooglanders

 
Het moest weer eens gebeuren. De zon scheen, de wind had het elders druk dus broer en ik trokken de duinen in. Fototoestel mee want je weet maar nooit wat voor vogels je tegenkomt. Die wisten echter kennelijk al wat wij nog niet wisten. De zon trok zich stilaan terug en maakte plaats voor grijze wolken. Geen vogel te zien dus. Een maand geleden was het duinlandschap nog wit. Het kostte ons heel wat spierkracht om door het sneeuwkleed heen te lopen. Dus zouden de vogels ook wel hun snor drukken. Dachten we. Maar de sneeuw zelf stoot de beestjes niet af. Zo zagen we dit schatje (ik ben een stadse meid, dus weet geen namen)flink zijn of haar best een kostje bij elkaar te scharrelen:

Maar dat was toen. Dit keer werden we regelmatig geconfronteerd met de grazers die door onze natuurbeschermers zijn ingezet om de verruiging van de duinvlaktes tegen te gaan: Schotse Hooglanders. Bijna naamgenoten, maar met een wat evenwichtiger natuur dan yours truly. In ieder geval onverstoorbaar. Geen stap zetten ze opzij om ons te laten passeren maar geen hoorn op hun hoofd die eraan denkt ons aan te vallen. Gelukkig maar, want van dichtbij zien die dingen er toch wel zeer vervaarlijk uit. Nog weer verderop ontwaren we een ander koppel. Dit keer met amoureuze neigingen. Natuurlijk zie ik het te laat om e.e.a. vast te leggen maar even daarna blijven ze dichtbij elkaar: ook wilde koeien hebben behoefte aan warmte.

Zo’n dag dat je niet op wilt staan
en het liefst de lakens over je hoofd wil slaan
Zo’n dag dat je je toch maar je bed uit sleept
En met weinig smaak een ontbijtje eet
Zo’n dag dat je jezelf dwingt een klein uurtje te fietsen
Een boek te halen in een dorp verderop
Zo’n dag dat je dan toch weer terug moet keren
Maar thuisgekomen is het huis niet meer thuis dan toen je vertrok
Zo’n dag….

Een portret van Eugene Brands (met dank aan Joost)